Ωχ! Πόσες φορές τον άκουσα και τον έβλεπα, τον Σκαρμπό,
όταν τα μεσάνυχτα η σελήνη λάμπει στον ουρανό
σαν αργυρός θυρεός σε κυανό λάβαρο
σπαρμένο με χρυσές μέλισσες!
Πόσες φορές δεν άκουσα το γέλιο του
να βομβεί μέσα στη σκιά της αλκόβης μου
και τα νύχια του να τρίζουν
πάνω στο μεταξωτό παραπέτασμα του κρεβατιού μου!
Πόσες φορές δεν τον είδα να κατεβαίνει από την οροφή,
να κάνει πιρουέτες στο ένα πόδι
και να στριφογυρνά στο δωμάτιο
σαν αδράχτι που πέφτει από τη ρόκα μιας μάγισσας!
Πίστευα πως είχε χαθεί;
Ο νάνος μεγάλωνε ξαφνικά ανάμεσα στο φεγγάρι κι εμένα
σαν καμπαναριό γοτθικής μητρόπολης,
μ' ένα χρυσό κουδουνάκι στο μυτερό του σκουφί!
Αλλά αμέσως το κορμί του μπλάβιαζε,
διάφανο σαν το κερί,
το πρόσωπό του χλόμιαζε σαν το κερί
και ξαφνικά έσβηνε...
- Aloysious Bertrand -
To Scarbo αποτελεί το τρίτο μέρος του Gaspar de la nuit, του Maurice Ravel. Είναι το πορτραίτο του Scarbo, ενός σκανδαλιάρη διαβολάκου, που του αρέσει να βρίσκεται παντού και πουθενά, που εμφανίζεται τα μεσάνυχτα στροβιλιζόμενος γύρω από τον εαυτό του, γελώντας και προκαλώντας φόβο. Η δεξιοτεχνική, δαιδαλώδης και φαινομενικά στρυφνή γραφή του Ravel, ακολουθεί την σκανδαλιάρικη μορφή του Scarbo.
To elafini ακούει Ondine
Posts
